Լինում է մի խեղճ, մինուճար տղա, ով ոչ մայր ունի, ոչ հայր, նրա միակ հարազատները, ովքեր նրա կողքին են՝ նրա հորեղբայրն է և հորեղբոր կինը: Այդ երեխան իսկապես մեղկ էր, նրանց կողքին մնալով: Նրանցից ոչ ոք չէր աշխատում, որովհետև կինը հղի էր, իսկ ամուսինը, իմ կարծիքով նույնիսկ ամաչում էր գնար և ինքը նարինջները վաճառեր` փոքրիկ երեխայի փոխարեն: Այդ երեխան մեծացել է մշտական կռիվների մեջ:Նրա հորեղբայրը նրան տանում էր նարինջ վաճառելու՝ փողոցի մոտ: Հորեղբայրը նրան ասում էր, որ նա բոլոր ավտոմեքենաներին ժպտա և նարինջներ վաճառի: Մի օր, երբ երեխային բերել էին այդ փողոց նարինջ վաճառելու, նա արհեստական ժպտում էր անցնող ավտոմեքենաներին, բայց նրանք նույնիսկ չէին նկատում իրեն, նրանք անգամ եթե նկատում են, ապա ապշահար դեմքերով նայում են նրան ու անցնում նույնիսկ իր ժպիտին չպատասխանելով: Այդ օրը այդ տղան մտածեց, որ երկիրը իսկապես սև և սպիտակ է , նա միշտ աշխատում էր չգիտես, թե ում համար և թե ինչի, մարդիկ իսկականից խիղճ չունեն, որպեսզի օգնեն այդ մինուճար տղային, նա մտածում է, որ իսկապես աշխարհը մի օր խավարեու է, որովհետև էլ ոչ ոք իրեն չի ժպտա և չի գնի իր նարինջները, այսինքն՝ ոչ ոք չի օգնի իրեն:
Նկարը՝ movsisyannune.com-ից
No comments:
Post a Comment